این روزها

می نویسم باز هوای نوشتن داره این دلی که این روزها سیاهه
و به امید حال وهوای این ماهِ برای گذر از سیاهی.ساده می نویسم
چند وقته در مقابل این نفس سر کش کم آوردم و
سعی در خودسازی و آدم شدن دوباره

جهادی است بس اکبر! و وحشتناک سخت
احساس ناامنی از سوی دیگه به شدت آزارم میده
الفی 2 روز تمام به شدت افسرده بود
و لب به هیچی نمیزد جز آب...ساعت ها وقت و انرژی گذاشتم
تا این موجود شریف، بی توجهی روزهای قبلی منو ببخشه
و لب به خوراکیهایی بزنه که همیشه عاشقشونه حتی وقتی سیره
ساعت ها طول کشید در جواب نوازش های من
با لیسیدن دستام به سبک خودش قدردانی کنه
واقعا آیا یک حیوان میتونه طوری اعتصاب غذا کنه
که حتی در خلوت خودش لب به خوراکیهای مورد علاقش نزنه؟
گاهی به حیوان بودن الفی و آدم بودن خودم عمیقاً شک می کنم
نگاه های این موجود گاهی به قدری عمیقه که اشک آدمو در میاره
الفی رو بیشتر از خیلی از آدم های دورو بر دوست دارم
فعلا همین