شرم و سکوت

گفتا تو از کجایی کاشفته می‌نمایی
گفتم منم غريبی، از شهر آشنایی

گفتا سر چه داری، کز سر خبر نداری
گفتم بر آستانت، دارم سر گدایی

گفتا کدام مرغی، کز اين مقام خوانی
گفتم که خوش نوایی از باغ بينوایی

گفتا ز قيد هستی، رو مست شو که رستی
گفتم به می پرستی جستم ز خود رهایی

گفتا جوی نيرزی گر زهد و توبه ورزی
گفتم که توبه کردم از زهد و پارسای

گفتا به دلربایی ما را چگونه ديدی
گفتم چو خرمنی گل در بزم دلربایی

گفتا من آن ترنجم، کاندر جهان نگنجم
گفتم به از ترنجی، ليکن بدست نایی

گفتا چرا چو ذره با مهر عشق بازی
گفتم از آنکه هستم، سرگشته ای‌ هوایی

گفتا بگو که خواجو در چشم ما چه بيند
!گفتم حديث مستان سری بود خدایی

خواجوی کرمانی